Wyck kent drie overblijfselen van de oude vesting: de Maasmuur, Waterpoortje en de Maaspunttoren. Toch zijn ze niet helemaal origineel. Het zijn gerestaureerde versies uit de negentiende en begin twintigste eeuw.
-
Tot 1869 was de vesting Wyck nog intact. In dat jaar begon de rigoureuze sloop van de muren, wallen, poorten, torens en buitenwerken. De inwoners van Wyck waren er blij mee. Het verloste hen van het keurslijf van de vestingwerken. Lange tijd is gedacht dat die helemaal waren verwijderd. Totdat op het Céramique terrein opgravingen plaatsvonden. Toen bleek dat de muurwerken alleen tot het maaiveld waren afgebroken.
Voor dat archeologisch onderzoek was er al veel bekend over de vestinggordel van Wyck. Dat was te danken aan oude kaarten, geschreven bronnen en de achttiende eeuwse maquette. De opgravingen bevestigden die kennis. En er werd nóg meer over bekend.
De toren in 1905 voor de restauratie
-
Na de ontmanteling van de vesting bleef de Stenenwal behouden. Tussen 1890 en 1894 werd die wel tot straatniveau verlaagd. Het Waterpoortje werd gesloopt, maar moest enkele jaren later van het Rijk worden heropgebouwd. Victor de Stuers, die verantwoordelijk was voor monumenten, liet de gehavende Maaspunttoren restaureren. Dat gebeurde door architect Willem Sprenger tussen 1911 en 1913. Van deze cirkelvormige toren is alleen het onderste deel laatmiddeleeuws. De één meter dikke muur is opgetrokken uit kolenzandsteen.
Een ansichtkaart uit 1915
Weetje
De vijftiende eeuwse omwalling is opgenomen in de zuidmuur van Centre Céramique. De zogenaamde Recentoren en het aansluitend muurwerk zijn betrokken bij het Charles Eyckpark.
Auteur: Centre Céramique